Βλέπω τριγύρω μου ομορφιές πολλές
{Βλέπω κι ασχήμιες αρκετές].
Θαυμάζω τη ρόδινη, τη δροσερή ανατολή
του ήλιου κι αναγαλλιάζω και γεμίζει
η καρδιά μου δέος, σαν αντικρίζω
τα χρώματα του δειλινού στη δύση
του ήλιου.
Τα φλογάτα σύννεφα, το διάφανο γαλάζιο
τ’ ουρανού, ανακατεμένο με το πορτοκαλί
του βασιλέματος και το μαβί του σούρουπου.
Τα κοιτάζω αχόρταγα, θέλοντας να κρατήσω
στα μάτια και στο νου την αρμονία των
χρωμάτων, την ομορφιά της φύσης και
τη μαγεία της πλάσης την ώρα του δειλινού.
Πως γεμίζει η ψυχή μου αγαλλίαση και
ευφροσύνη.! Είναι κάτι που με συναρπάζει
και δεν μπορώ με λόγια να το πω, ούτε
με άλλον τρόπο να το εκφράσω.
Δεν είμαι ζωγράφος να τ’ αποθανατίσω
με χρώματα, ούτε ποιητής να υμνήσω
τα κάλλη της στιγμής αυτής, ούτε
μουσικός με νότες και ήχους να εκφράσω
αυτά που νιωθω στην καρδιά μου για
αυτή τη μαγεία που βλέπω γύρω μου.