Για τα μέλλοντα δεν έχω την ικανότητα να τα μαντέψω, για τα τωρινά; τρέχουν κι αλλάζουν και δεν είμαι σίγουρη. Όσο για τα περασμένα επαφίεμαι στη μνήμη μου, όσο κι αυτή δουλεύει κι όσο θέλει να δουλέψει.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια λεύτερη σαν το κατσίκι το άγριο. Χάρηκα τη φύση όσο τίποτ’ άλλο. Απόλαυσα το παιχνίδι, το τρέξιμο, τη σκανταλιά αφάνταστα. Πέτρα και σκίνος και πουρνάρι, ασφάκα και σπερδούκλι, φασκομηλιά και ριζολιά δεν ήταν που να μην με γνώριζαν και να τα γνώριζα. Φαγιά, Ράχη, Λαγκάδι, Κουτούφαρη, είναι οι χώροι που είχαν γεμίσει την παιδική μου δραστηριότητα. Τώρα μόνο σκέφτουμαι πόσο ελεύθερη ήμουνα τότε. Την έλλειψη φαγητού, λόγω πείνας, πολέμου και κατοχής, δεν την ένιωθα.
Φρόντιζαν οι γονέοι μου για το απαραίτητο με κάθε θυσία. Φρόντιζα κι εγώ γι' αυτό, κορφολογώντας χόρτα, μαζεύοντας μάνταλα ή φασκόμηλα, κλέβοντας κανένα πορτοκάλι από του Πρέτη το περιβόλι, ή κεράσια από τσι κερασιές του Σταθέονε, ή βερύκουκα μισοάγουρα από του Λαλώτη, ή ξερογιάζοντας τσι σκαρισμένες σταφίδες, ή τρώγοντας μισοάγουρα και μπάλους απίδια ή σύκα, που η γη τότε έδινε γερά και μπόλικα.
Δύσκολα χρόνια, αλλά είχα μια ωραία οικογένεια: μάνα, πατέρα, αδέρφια, νόνους, νόνες που αγαπιόμαστε και γείτονες καλούς και συμμαθητές και παιδιά τση γειτονιάς που ευχάριστα έπαιζα μαζί τους μέχρι ξεθεώματος.