κι αγάπης λόγια μου ’λεγαν γλυκά.
Η θωριά η δική σου είχε κάτσει
σ’ ότι κοιτούσα κι άγγιζα μαζί
κι η ψυχή σου είχε φωλιάσει
κι είχες δώσει σε όλα πνοή.
Και οι βράχοι κι πέτρες κι οι ασφάκες
τα δρομάκια κι η μηλοκοκιά
είχαν όλα, μα όλα ζωντανέψει
από σένα είχαν πάρει μιλιά.
Κάθε φύλλο, κλαδάκι και πέτρα
για εσέ μου μιλούσαν γλυκά
και τριγύρω μου όσα κοιτούσα
τη δική σου όλα είχαν ζωγραφιά.
Με τη σκέψη σε σένα εζούσα,

περπατούσα, καθόμουν, κοιμόμουν
τίποτ’ άλλο δεν έβλεπα εμπρός μου
παρά μόνο εσέ που ποθούσα.