Απλώνεται μπροστά μου η γαλάζια θάλασσα,
η πράσινη θάλασσα, η μαύρη θάλασσα, η
ασπροκίτρινη θάλασσα, η μπλε σκούρα θάλασσα,
η θάλασσα με τα πολλά χρώματα.
Με όλες τις αποχρώσεις του μπλε, του πράσινου,
του άσπρου.
Απλώνεται απέραντη και διάφανη ως τις απέναντι
ακτές της Κυλλήνης και ως τις άκρες της Κεφαλονιάς.
Και είναι άλλοτε ήρεμη σαν λάδι κι άλλοτε
κεντημένη με τους αφρούς των κυμάτων.
Έρχονται ώρες που δεν τη χωράει ο τόπος
κι αγριεύει και σηκώνεται ψηλά σαν αφηνιασμένο
άλογο και ζητά να πηδήσει στη στεριά, ν’ απλωθεί
στους δρόμους και να κυριέψει όλη τη Γη.
Στέκω κοντά στο μουράγιο και την κοιτάζω.
Γλιστράει το βλέμμα μου στη δροσερή επιφάνειά της.
Αγναντεύω το απέραντο γαλανό της, τη θαυμάζω,
την ποθώ τη λαχταρώ.
Θέλω να γλιστρήσω στ’ αρμυρά νερά της, να την
νιώσω σ’ ολόκληρο το είναι μου.
Μα τώρα είναι χειμώνας κι όχι μόνο κάνει κρύο,
αλλά ντρέπουμαι και τον κόσμο, που θα πει
πως εβουρλίστηκα.
Κάθουμαι στο μουράγιο και της μιλώ με τις ώρες.
Μα αυτή δε μου μιλεί, μόνο με κοιτάζει.
Μου μιλεί όμως με το κύμα της, με τα χρώματά της,
με την απεραντοσύνη της. Εγώ όμως θα’ θελα
να ακούσω ανθρώπινη μιλιά...Δεν πειράζει.