Πήγα στη Ράχη, εκεί που τα βήματά μας σμίξανε και
τα παιδικά μας χρόνια ζήσαμε. Δε σε βρήκα. Εσύ ’σουν
μια σκιά που γύριζες μες τα πεύκα. Περίμενα να
σταθείς να σε πιάσω, μα εσύ χανόσουν. Μ’ έφερε εκεί η
νοσταλγία. Μα εσύ έλειπες, πήγες στ’ ουρανού τα μέρη
κι εγώ μόνη γύριζα από τα πεύκα στο σπίτι στη στέρνα
κι έρχονταν στο μυαλό μου οι όμορφες μέρες που
περάσαμε όταν είμαστε παιδιά. Τώρα έφυγες, μα η ψυχή
μου κι ο νους μου σ’ αναζητούν.