Όταν ήρθε η χούντα μας έκανε πολλά γυμνάσια.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του...67 ήρθε ένας
χωροφύλακας στα Μαρινέικα και με ζητούσε.
Ήθελε να πάμε στο σχολείο να κοιτάξει μήπως
υπάρχει στη βιβλιοθήκη το βιβλίο του
Παπανούτσου, γιατί είχε απαγορευτεί.
Πηγαίνοντας από το σπίτι στο σχολειό
με ρώτησε πως λέγουμε.
Του ’πα Ρένεση Ελισάβετ.
Του Αντωνίου και της Ρούσας, μου λέει.
Κι έτσι επιάστηκε πως τάχα δε με ήξερε.
Βέβαια το βιβλίο δε βρέθηκε στο σχολειό,
γιατί το είχα στο σπίτι, κάτω από το
στρώμα του κρεβατιού.

Ουσιαστικά όμως δεν ήρθε για το βιβλίο,
γιατί δεν έδειξε και πολύ ενδιαφέρον
να ψάξει στις βιβλιοθήκες

Εγώ του ‘πα πως το σχολείο είναι νέο
5 η 6 χρονών και γι’ αυτό δε θα το ’χαν
στείλει.
Έφυγε, όπως ήρθε χωρίς κανένα σχόλιο
ή κουβέντα. Τι ακριβώς εγύρευε δεν έμαθα.
Το υποψιάστηκα όμως.
Δε με είχαν ξεχάσει από τα προηγούμενα
χρόνια, αλλά λόγω των καθαρών κοινωνικών
φρονημάτων των Μαριναίων, νόμισαν πως
καθάρισαν και τα δικά και δε με ξαναενοχλήσαν.