Παιδιά μου αγαπημένα,
Γυρίζω απόψε 40 χρόνια πίσω κι αντικρίζω το
Λευτέρι με το σχολείο του σκαλωμένο σ’ εκείνους τους
γκρίζους βράχους που φύτρωνε από μέσα τους η ζωή, κι
έσπειρα κι εγώ εκεί τα όνειρά μου. Βλέπω τα δεκάδες
μάτια των παιδιών (τα δικά σας μάτια) που με
κοιτούσαν με αγάπη και των γονιών σας που με έβλεπαν
με σεβασμό κι εκτίμηση, πράγματα που δεν βρήκα
πουθενά αλλού.
Τα 5 χρόνια που έζησα στο Λευτέρι ήταν σταθμός στη
ζωή μου. Από κει άρχισα τη δασκαλική μου πορεία.
Άλλες αγάπες δεν μπόρεσαν να σκεπάσουν την αγάπη
μου γι’ αυτά.
Δεν το λησμόνησα ποτέ.
Χιλιάδες φορές το φέρνω στο νου μου με γλυκιά
νοσταλγία.
Θα ’θελα απόψε να βρίσκομαι ανάμεσά σας, αλλά,
πιστέψτε με δεν λείπω. Είμαι αυτού μαζί σας με το νου
και την καρδιά. Βρίσκομαι μαζί σας για να σας
καμαρώσω και να ζητήσω συγγνώμη αν κάποιους από σας
αδίκησα ή πίκρανα.
Θα ’θελα να ευχαριστήσω όλους τους κατοίκους του
Ελευθερίου για τα λάθη που μου συγχώρησαν, για την
αγάπη με την οποία με περιέβαλαν και την εκτίμηση που
μου δείξανε.
Έχω φυλάξει λίγα φύλλα από τη μηλοκοκιά που ήταν
κάτω από το σχολείο. Κάπου κάπου τα κοιτάζω. Τα
χαϊδεύω και νομίζω πως βρίσκομαι εκεί. Έχω μερικές
φωτογραφίες από τις σχολικές γιορτές και τις φυλάω
σαν κειμήλια, γιατί αυτές με φέρνουν κοντά σας.
Κι απόψε είμαι μαζί σας, μαζί με τον κ. Αθαν. Παπά
που έφτασε πολύ ψηλά, εκεί που μόνο αυτός είχε τη
δύναμη και τη θέληση να φτάσει. Να ’στε περήφανοι που
έτυχε να ’χετε ένα τέτοιο δάσκαλο στο χωριό σας.
Δεν ξέρω αν απόψε είναι μαζί σας και η Κατίνα η
νηπιαγωγός, η ακούραστη κι εργατική και γεμάτη ζωή
κοπέλα που αντηχούσαν οι τοίχοι Σχολείου από τα γέλια
της.
Σ’ ευχαριστώ Θοδωράκη για την ευκαιρία που μου
’δωσες να βρεθώ, έστω και νοερά, ανάμεσα σ’
αγαπημένες παιδικές μορφές (γιατί σας βλέπω ακόμα σαν
τα παιδιά που είχα στην τάξη).
Εύχομαι σ’ όλους σας προσωπική και οικογενειακή
ευτυχία και η βραδιά σας απόψε να κυλήσει χαρούμενη.
Στέλνω ένα φιλί σε όσους έζησαν ή πέρασαν από το
Λευτέρι εκεί που άφησα τα όνειρά μου και τις πιο
τρυφερές μου αναμνήσεις.