Τώρα που ξόφλησα θέλω να κάμω ένα προσκύνημα εκεί
που άφησα τα καλύτερά μου χρόνια.
Εκεί που έζησα τις ομορφότερες στιγμές, εκεί που
έπλασα τα ωραιότερα όνειρα, εκεί που ο καιρός
περνούσε με αγώνα και πίστη για μια νίκη, μια νίκη
που πέρασε κι έφυγε.
Θέλω ν’ αγγίζω εκείνες τις πέτρες που μου
κρατούσαν συντροφιά τις μέρες της μοναξιάς μου.
Θέλω ν’ αντικρίσω εκείνα τα γκρίζα μα ένδοξα βουνά
που μ’ αγνάντευαν με μελαγχολικό βλέμμα κάθε μέρα.
Θέλω να ιδώ τα βαλτόνερα και τη λίμνη με τα λευκά
νούφαρα.
Να ιδώ το Πυργί, το Λειβαδάρι, την Καταβόθρα και
το Μαργαρίτη.
Να ιδώ τη μηλοκοκιά και τσι μοσχομύριστες όλο
αγκάθια τριανταφυλλιές τις φυτρωμένες πάνω στους
βράχους, τις αυλές του σχολείου, να ιδώ την ελιά στην
είσοδο του σχολείου, να ιδώ τη σκάλα, το καμαράκι
μου, τον Αη Θανάση και τις πέτρες που σκόνταψα κι
έπεσα κι εσακάτεψα τον αγκώνα μου, να ιδώ… Μα τι να
ιδώ; Αυτό που άφησα… δεν θα το ξαναϊδώ!