Μπράβο Θεέ, όλα με σοφία τα ’φτιαξες. Είσαι
ελεύθερος κι αυτή την ελευθερία την έδωσες και σε
μας. Έδωσες στον καθένα μια ψυχή, μια βούληση
λεύτερη, ένα μυαλό αδέσμευτο. Τρέχει όπου θέλει,
σμίγει μ’ όποιον θέλει, κανείς και τίποτε δεν το
εμποδίζει. Ταξιδεύει όπου λαχταράει, όπου επιθυμεί,
όπου νιώθει ευχαρίστηση κι ανακούφιση.
Κάπου σμίξαμε
Δε βαδίζαμε τον ίδιο δρόμο…
Μόνο κάπου συναντηθήκαμε…
Σ’ ένα σταυροδρόμι…
Σταθήκαμε για λίγο και μετά χωρίσαμε.
Εγώ έχασα το δρόμο.
Εσύ συνέχισες το δικό σου
με θέληση κι αυτοπεποίθηση.
Εγώ στάθηκα εκεί…
Τα πόδια μου έφυγαν.
Το κορμί μου ταξίδεψε
μα η καρδιά μου
ειν’ εκεί καρφωμένη,
στο μέρος που σμίξαμε
στο μέρος που με κοίταζες
και σε κοίταζα.
Στο μέρος που είπαμε και το αντίο…
Με το νου μου πάω
εκεί που μαζί περπατήσαμε
όπου οι ματιές μας συναντηθήκανε
όπου οι σκέψεις μας σμίξανε,
όπου οι αναμνήσεις μας ενώνουν.
Ώρες ώρες ειν’ αβάσταχτη
η δύναμη της νοσταλγίας.
Φέρνει πόνο στο στήθος
και δάκρυα στα μάτια!
Ζω με την ελπίδα
κάποτε να σε ιδώ,
ν’ ακούσω τη φωνή σου,
να κοιτάξω τα μάτια σου,
ν’ ακουμπήσω το χέρι σου,
να ζεσταθεί η καρδιά μου
από τα λόγια σου.
Να ελπίζω άραγε;
Ω! ας ανέβαζα μια φορά
την καρδιά μου στα χείλη
να σου πω ό,τι ένιωθα
το μακρινό κείνο Απρίλη!
Θα ’ρθει άραγε η μέρα;
Θα βρεθεί τάχα η ώρα
να σ’ αντικρίσει η ματιά μου
να σ’ αγγίζω το χέρι;
Πάντα προσμένω
πάντα ελπίζω…
Δεν υπάρχω για σένα.
Δεν υπήρξα ποτέ μου.
Εσύ όμως υπάρχεις
στην καρδιά μου κλεισμένος.