Η εκπαίδευση στην Ελλάδα στέκει στα πόδια της
γιατί κάποιοι δάσκαλοι δουλεύουν αδιαμαρτύρητα.
Δουλεύουν χωρίς θέρμανση όταν χιονίζει, χωρίς
κλιματισμό όταν κάνει ζέστη.
Δουλεύουν κι όταν η αίθουσα είναι τόσο μικρή ώστε
μόνον όρθιοι να μπορούν να στέκονται, ή όταν η οροφή
ρέει και βάνουν καμιά λεκάνη να μαζεύουν τα νερά,
όταν ποντίκια κυκλοφορούν, μπαίνοντας από τις τρύπιες
πόρτες ή αυτές που χάσκουν.
Δουλεύουν κι όταν δεν έχουν να πάρουν ένα χάρτη ή
και κιμωλίες ακόμα.
Δουλεύουν όχι μόνο μέσα στην αίθουσα την ώρα της
διδασκαλίας αλλά και στο διάλειμμα, να πλύνουν τις
τουαλέτες, και τ’ απόγευμα ν’ ασπρίσουν τους τοίχους
και την είσοδο. Να περιφράζουν το προαύλιο και το
οικόπεδο του σχολείου. Δουλεύουν και τα βράδια να
φτιάξουν εποπτικά μέσα και να διορθώσουν τα γραφτά.
Δουλεύουν κι όταν οι γονείς τους φορτώνουν κι όλα τα
δικά τους προβλήματα ή και τους βρίζουν με τα
χειρότερα λόγια.
Δουλεύουν κι όταν έχουν δικά τους προβλήματα κι
όταν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν οικογενειακές σκοτούρες
και δύσκολες καταστάσεις.
Δουλεύουν κι όταν η υγεία τους δεν είναι καλή.
Δουλεύουν είτε λίγα παίρνουν, είτε πολλά.