Πήρα πάλι και εφέτος τη δύναμη να συνεχίσω να ζω.
Σαν τον Ανταίο που ’παιρνε δύναμη από τη γη, έτσι κι
εγώ σ’ αγγίζω και ξαναγεννιέμαι. Η ματιά σου η
αλησμόνητη, η φωνή του η ασίγαστη, το χέρι σου το
αλύγιστο στήριγμα, η καρδιά σου η ολόθερμη και πιο
πολύ το μυαλό σου το ξάστερο, το δυνατό, το μεγάλο,
που λες και ψάχνει τη σοφία του κόσμου να βρει να
χωρέσει, όλ’ αυτά με κρατούν και μου δίνουν κουράγιο
να συνεχίσω να ζω.