Σαν τον ταξιδιώτη της ερήμου βαδίζω, με τη
λαχτάρα, να σε φτάσω, θάλασσα
της χαράς. Λίγα βήματα ακόμα κι έφτασα!
Μα η απόσταση ούτε λιγοστεύει, ούτε περισσεύει.
Προχωρεί με τον ίδιο το δικό
μου ρυθμό. Φεύγει από μπροστά μου. Τρέχω
γρηγορότερα να τη φτάσω, μα που!! Δε θα σταθείς ποτέ
σου, χαρά, να ξαποστάσεις, για να σε φτάσω και να σ’
αγγίξω έστω λιγάκι!