Ο ήλιος εις τον ουρανό ανέβηκε και πάλι
   και στέλνει τις αχτίνες του κι όλος ο κόσμος λάμπει.
   Μα δεν το βλέπει ο τυφλός, (με όλο του το φως)
   πως δεν αξίζει να ‘χει φως
   ο άνθρωπος που κατάντησε
   ανήμερο θεριό;
   
   Παρ’ τις αχτίνες από δω
   και ρίχτες στο φεγγάρι
   κι όχι σ’ αυτούς που τρώγονται
   τα Φώκλαντ ποιος θα πάρει.
   Φώτισε όλη αλόγυρα
   τη στρογγυλή σελήνη
   κι ούτε μι’ ακτίνα σου γ’ αυτούς,
   που τρων την Παλαιστίνη.
   
   Ρίξε το φως σου πιο μακριά,
   στο Δία και στον Κρόνο
   κι όχι στου Πινοσέτ, του Εβρέν και Χομεϊνί το θρόνο.
   Απόσυρε των όψη σου
   απ’ όπου βία και τρόμος
   και μοναχά, να θυμηθείς
   όσους παλεύουν για ψωμί
   και Λευτεριά με πόνο.