Κάθε φορά που γυρίζει ο νους μου στα περασμένα νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Είναι τάχα για τα χρόνια που πήγαν χαμένα ή μήπως έχει  φύγει απ’ τα στήθια η χαρά;
Τι έγιναν τάχα το γέλιο,  η χαρά,  τα τραγούδια που στα χείλη ανθούσαν σαν δροσάτα λουλούδια;

Μάδήσαν τα φτερά της ελπίδας
Και τα χρόνια που φύγαν δεν είδα!
Θέλω παρελθόν και παρόν
Το χέρι να δώσουν
Και το χάσμα που άνοιξαν τα χρόνια
Με καινούργιες ελπίδες να το γεφυρώσουν.
Μα τρελάθηκα τώρα;
Ποιά χαρά να γυρίσει;
Ποιο γελοίο να ανθίσει;
Ποια ελπίδα να ανάψει
Και για που να πετάξει;
Ποιο δρόμο να πάρει,
Π' όλοι τώρα έχουν κλείσει
Κι η ζωή μου η ίδια
Πλησιάζει στη Δύση.
Δεν ανθίζουν λουλούδια
Όπ' έχει πέσει καταχνιά
Και έχει παγώσει
Μέσα στα στήθια η καρδιά.