• 10-1-80
   Σας είδα όλους κι ευχαριστήθηκα. Χόρτασα κουβέντα με πολύ χιούμορ. Όμορφο χιούμορ, που μπορείς να το λες, να το νιώθεις και να ξεσπάς στο γέλιο το πλατιό. Μ’ αρέσει η συντροφιά που δεν αρχίζει τις σοβαρές, μεγαλοφυείς και φιλοσοφικές, φανφαρονικές συζητήσεις. είναι ώρες που αποζητώ το φαιδρό, το αστείο το απλό. Αυτό μου φτάνει, γιατί μου γεμίζει το στηθος ανάλαφρη χαρά και διώχνει, έτσι για λίγο το άγχος και τις έγνοιες της ζωής.
   Να ‘σαστε όλοι καλά κι ο Θεός να συγχωρήσει την θεία μου την Αντωνούλα, που με το θάνατό της μου χάρισε αυτό το ευχάριστο κι αναπάντεχο διάλειμμα από τη ρουτίνα και την κατήφεια της καθημερινής ζωής.
   • 11-1-80
   Πάλι στα μέρη τα γνωστά, τα πολυαγαπημένα. Πάλι συναντηθήκαμε και για λίγο αναπνεύσαμε νοσταλγικό αέρα, αέρα απ’ τα παλιά. Τα παλιά τα χρόνια, τότε που ηχούσε η περιοχή από ξέγνοιστη χαρά και γέλιο άφθονο.
   Γέλασα, αν και ήμουνα σε κηδεία, της θείας Μιχάλαινας με την αγνή καρδιά και την πολλή αφέλεια, με την πηγαία καλοσύνη και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά, με τη γαλήνη, την ηρεμία και την πεποίθηση ότι αυτό που κάνει είναι το σωστό. κι ήταν σωστό και τέλειο αφού, αυτό που έκανε, ήταν ντυμένο με την καλοσύνη τη γνήσια που πήγαζε από μέσα της.
   Γέλασα, όμως και συγκινήθηκα, που είδα το Γιάννη τον παλιό μου σύντροφο στο γέλιο. Πολύ συναγωνιζόμαστε στο γέλιο. στο γέλιο για το τίποτα, για το ασήμαντο, για το παραμικρό. Ορέ! εκείνο το χοίριο!!
   Πώς μας ξαναγεμίζει η ζωή!
   Δεν ήταν ώρα να τον ρωτήσω αν γελάει τώρα έτσι συχνά κι ακράτητα όπως τότε. Δεν το πιστεύω.