(Τετάρτη 18 Μάρτη 2020)
Μπαίνω μέσα, τριγυρίζω, βγαίνω στην ταράτσα, τρώγω ένα πορτοκάλι για ν’ ασχοληθώ με κάτι. Βλέπω στο απέναντι μπαλκόνι την Κούλα, που κι εκείνη κάτι μάσαγε.
Τι τρώς; τη ρωτάω, για να πω μια κουβέντα.
- Χαλβά, μου λέει.
Θυμήθηκα κι εγώ πως έχω στο ντουλάπι χαλβά και τρέχω, κόβω ένα κομμάτι και το χλαπακιάζω. Βγαίνω στο πίσω μπαλκόνι και βλέπω τη Φιλιώ, που άπλωνε ρούχα.
-Στάσου να σου δώσω λίγα παξιμάδια της λέω.
-Ευχαρίστως να τα πάρω, γιατί αρέσουνε στο Μιχαλάκη μου. Κι εμένα μ’ αρέσουνε και τρώγω κι εγώ.
Της στέλνω μ’ ένα σκοινί τη σακούλα με τα παξιμάδια. Τρώγω κι εγώ μερικά που είχαν τρίψει.
Το μεσημέρι τρώγω τα χοιροβότανα που έβρασα. Έβαλα και μπόλικη ταραμοσαλάτα, έτσι για νηστεία, μια και είναι Μεγάλη Σαρακοστή και ψωμί από του Διαολή και την έκαμα ταράτσα.

Τώρα σκέφτουμαι τι άλλο να κάμω. Αρχίζω να πλέκω μια δαντέλα. Δεν ξέρω τι θα την κάμω. Δεν έχω ανάγκη από τίποτα. Η παρέα μου λείπει. Βλέπω απέναντι στου Άκη την ταράτσα τσου μαστόρους που κολατσίζουν, Σκέφτουμε κι εγώ κάτι να βάλω στο στόμα μου, μια κι επαρακινήθηκα από δαύτους. Βρίσκω εδωπά στο τραπέζι ένα ακτινίδιο. Το καθαρίζω, το κόβω φέτες ψιλές για να διαρκέσει το φαΐ πιο πολλή ώρα. Μένω και ικανοποιημένη πως το ακτινίδιο κάνει καλό στο έντερο και βοηθάει στο άδειασμα.

Σε λίγο προβαίνω στη σκάλα και ρωτάω την Κατερίνα; Τι τρώτε σήμερα;
-Ρεβύθια, που περίσσεψαν από χθες.
-Μην σου περισσεύουν λίγα να τα δοκιμάσω κι εγώ;
-Δυστυχως δε φτάνουν, μου λέει Είναι λίγα.
Τι ατυχία...Έμεινα με τη λαχτάρα. Και για να σβήσω τη λαχτάρα μου βρίσκω στο ψυγείο κάτι καρύδια και παίρνω μερικά. Έτσι, λέω, αποκλείεται ν’ αδρανίσει η μασέλα μου.

Είπα το βράδυ να μη φάω. Μα θυμήθηκα πως είχα στο ψυγείο ζελέ. Ε...είπα δεν παχαίνει και το καταβρόχθισα κι αυτό. Κατέβηκα κάτω στην Κατερίνα και είδα πάνω στο τραπέζι ένα μπολ με στραγάλια και σταφίδες. Δεν κρατήθηκα, δοκίμασα κι απ’ αυτά. Έκοψε η Κατερίνα πορτοκάλια για τα παιδιά, έφαγα κι απ’ αυτά 2 φέτες.