Ό,τι κι αν είχε το ’χασε,
εφάπαξ, σύνταξή του
τίποτα δεν τ’ απόμεινε
για τη συντήρησή του.
Όλα του τ’ άρπαξε η Κική
του τρώει τη σύνταξή του
θα του πουλήσει ως φαίνεται
και το ίδιο το βρακί του.
Πρώτα του πήρε το μυαλό
κι ύστερα τον αέρα
και τον μαδάει κανονικά
έκτοτε κάθε μέρα.
Κι απ’ το ποτήρι το νερό
που πάει να πιεί ο δόλιος
θα πιεί αυτή πρώτα το μισό
βρε τι τραβάει ο κόσμος!
Δεν τ’ άφησε τσεντέσιμο
δεν τ’ άφησε πεντάρα
του τα ’καμε όλα τούβουλα
τσιμέντο κι αγκωνάρια.
Κι αν του βαστάει λέξη ας πει
ας κάμει πως ρωτάει
τι εγινήκαν τα λεφτά;
Φίδι που θα τον φάει.
Μα έχει δίκιο η Κική
αν έγινε δαπάνη
μνημείο στην αγάπη του
εβάλθηκε να κάνει.
Του ’φτιαξε βίλα αντάξια
ενός Βασιλειάδη
αδιάφορο απ’ την πείνα του
θα τον στείλει στον Άδη.
Μα όταν θα γουργουρίζουνε
απ’ την πείνα τ’ άντερά του
θα ’χει παρηγοριά
την πλάκα της αγάπης του
να βλέπει ομπροστά του.