Πετούν πουλιά στον ουρανό
και χαίρονται τα αιθέρια
χαρούμενα κι ανέμελα
σχίζουνε τον αέρα.
Το πέταγμά τους ακολουθώ
που χάνονται στα ύψη
τα καμαρώνω τα κοιτώ
μα στην καρδιά έχω θλίψη.
Ζηλεύω ως έχουνε φτερά
κι ελεύθερα πετάνε
και τ’ ουρανού την ομορφιά
και τη δροσιά ρουφάνε.
Να ’μουν πουλί, να ’χα φτερά
και ν’ άφηνα το χώμα
να πέταγα να χάνομουν
στο γαλανό το χρώμα.
Ν’ ακλούθαγα τα σύννεφα
στο ουράνιο τους ταξίδι
να ’σμιγα με τον άνεμο
που σιγοψυθιρίζει
όταν περνά απ’ τα κλαδιά
και τα καλημερίζει
με τ’ απαλό του άγγιγμα
λες και ζωή τους δίνει.
Πόσο η καρδιά μου λαχταρά
στα ουράνια να πετάξει
να ξεκολλήσει από τη γη
τα σύννεφα να φτάσει.
Να αγκαλιάσει τη δροσιά
τ’ αστέρια να φιλήσει
ξένοιαστη και ελεύθερη
ολούθε να γυρίσει.
Να ιδεί τον ήλιο την αυγή
να τον καλημερίσει
την ώρα που η ανατολή
χρώμα θα πλημμυρίσει.
Να τον ιδεί τ’ απόβραδο
όταν φτάνει στη δύση
π’ ολόχρυσα τα σύννεφα
στο δρόμο του θ’ αφήνει.
Πάει; δεν πάει.
Να ’χεις ελεύθερη ψυχή,
σκέψη που να πετάει
κι η σάρκα να ’ναι αδύναμη
σκλάβα να σε κρατάει
κι οι υποχρεώσεις ακόμη
να μη σ’ αφήνουν
ν’ ανοίγεις φτερά;
Ε! αυτό δεν πάει!