Μπροστά μου καταστόλιστο
απλώνεται λιβάδι
θάλασσα ολοπράσινη
και τρυφερή σα χάδι.
Το αεράκι ανάλαφρο
τη χλόη αναδεύει
σαν κυματάκι του γιαλού
που την ακτή χαϊδεύει.
Τα λουλουδάκια ολόδροσα
με χρώματα χιλιάδες
σκόρπια μέσα στο πράσινο
στολίζουν τις πεδιάδες.
Τα μάτια μου αχόρταγα
ρουφούν την ομορφάδα
και η καρδιά μου λούζεται
στην άπλετη λιακάδα.
Η σκέψη μου κάνει φτερά
στα αιθέρια ανεβαίνει
κι η μαγεία τ’ ουρανού
μέσα στα στήθια μπαίνει.
Τι αγαλλίαση ειν’ αυτή
που την ψυχή αγκαλιάζει;
Τι ευτυχία ολόφωτη
το είναι μου σκεπάζει;