Η χαρά ζει μέσα στο στήθος μας
κι αγκαλιάζει την καρδιά μας.
Γίνεται γέλιο η χαρά
όταν μας πούνε ένα καλό λόγο,
όταν μας δώσουν το χέρι
όταν μας ενθαρρύνουν
όταν βλέπουμε τον ήλιο να βγαίνει
όταν αντικρίζουμε την ομορφιά της φύσης
όταν τα λουλούδια ανθίζουν
όταν τα δένδρα δένουν καρπούς
όταν η σοδειά είναι καλή
όταν μπορούμε να βαδίζουμε, να τρέχουμε, να πηδάμε
όταν μπορούμε να μιλάμε
όταν χορταίνουμε και ξεδιψάμε
όταν έχουμε συντροφιά αγαπημένη
όταν υπάρχει για μας μια στέγη
όταν ο ήλιος μας ζεσταίνει κι η αύρα μας δροσίζει
όταν η έγνοια της μάνας και του πατέρα μας οδηγούν
όταν η αγάπη τ’ αδελφού ή του φίλου μας
συντροφεύει
όταν ο γείτονας κι ο περαστικός μας λέει
«καλημέρα»
όταν γεμίσεις τ’ αγαπημένο χέρι
όταν διώξεις τον πόνο τ’ αρρώστου
όταν σκουπίσεις τα δάκρυα του πικραμένου
όταν παρηγορήσεις τον απελπισμένο
όταν σταματήσεις το κλάμα ενός παιδιού
όταν δώσεις ένα κομμάτι ψωμί στο σκύλο
όταν χαρίσεις ένα χάδι στη γάτα
όταν ποτίσεις το διψασμένο λουλούδι της γλάστρας
όταν ξεχορταριάσεις το δεντράκι που το ’χουν
πνίξει τ’ αγριόχορτα
όταν πιστέψεις πως κάτι έχεις προσφέρει.
Μα πάνω απ’ όλα
όταν δίνει και παίρνεις αγάπη.
Τότε το γέλιο κι η χαρά ανταμώνουν στο βλέμμα σου,
κάθονται στη θωριά σου. Φωτίζουν το μυαλό σου,
αγκαλιάζουν την καρδιά σου, στολίζουν τα χέρια σου,
τα πόδια σου, το κορμί και το είναι σου ολόκληρο κι
όλος γίνεσαι ένα φως, φως της αγάπης.