Μάνα που βρίσκεις το κουράγιο κι αντέχεις τόση
δουλειά, τόσα ξενύχτια; Πού βρίσκεις τόση αντοχή κι
αντιμετωπίζεις ψύχραιμα τις κρίσεις του κόσμου για τα
δικά μου σφάλματα;
Πώς μπορείς να μην αγανακτείς με τις τόσες μου
αταξίες;
Πού βρίσκεις τόση καρτερία κι υπομένεις τις μορφές
και βρισιές του πατέρα για τα δικά μου λάθη;
Γιατί δε με μαλώνεις όταν σε πληγώνω;
Γιατί ξαγρυπνάς όταν εγώ γλεντάω, διασκεδάζω,
ξεπορτίζω;
Γιατί, μάνα, θάβεις το θυμό σου και δεν ξεσπάς σε
βρισιές να ξεθυμάνεις όταν σε βασανίζω με τις πράξεις
μου;
Μάνα, γιατί κρυφοκλαίς για τις ατυχίες μου, γιατί
καταπίνεις τους αναστεναγμούς σου για τις αναποδιές
τις δικές μου;
Μάνα γιατί πάντα μου παίρνεις το μέρος; Γιατί
ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του πατέρα, του παππού, της
γιαγιάς;
Γιατί καλοπιάνεις το δάσκαλό μου;
Γιατί φιλεύεις τον προϊστάμενό μου;
Γιατί, μάνα, φορτώνεσαι εσύ τα λάθη και τις
απερισκεψίες μου;
Μανά, γιατί δε διαμαρτύρεσαι για ό,τι σου κάνω,
για όσες στενοχώριες σε γεμίζω;
Μάνα,… γιατί μ’ αγαπάς;
‒ Πολύ απλό!! Είσαι παιδί μου!!!