Περνάω από δίπλα σου σχολείο μου (Μαρινέικων) και
δακρύζω. Μου φέρνεις στο νου 16 χρόνων χαρές, πίκρες,
σκοτούρες, λύπες και δάκρυα, πολλά δάκρυα, που πέρασα
σ’ αυτούς τους τοίχους! Δάκρυα από στενοχώριες,
δάκρυα λύπης, δάκρυα νοσταλγίας, δάκρυα συγκίνησης,
δάκρυα χαράς, δάκρυα, δάκρυα… μα και δουλειά, πολλή
δουλειά, ασταμάτητη δουλειά, εξαντλητική δουλειά και
προσπάθεια για κάτι μεγαλύτερο, διαρκής προσπάθεια.
Πώς τελείωσαν όλα τώρα!
Θέλω ν’ αργήσει να ’ρθει το τέλος μου, για ν’
αναπολώ τα παλιά χρόνια, όσα έζησα, όμορφα και
άσχημα, ευχάριστα και δυσάρεστα, όσο με πονούν κι όσα
μ’ ανακουφίζουν.