Πόση αξία έχει το «ΑΕΡΑ», που θα σας υπενθυμίσω
εγώ μέσα στη φωταγωγημένη και λαμπροστόλιστη εκκλησία
ή αίθουσα ντυμένη με τα καλοραμμένα κι άνετα ρούχα
και τα κομψά μου παπούτσια, τα καλογυαλισμένα,
μπροστά σ’ εκείνο το «ΑΕΡΑ» το γεμάτο από ζωή
παλμό, μεγαλείο, που έβγαινε από το στόμα του
λερωφορεμένου φαντάρου με τα πρησμένα πόδια, το
τρεμουλιαστό σαγόνι από το κρύο, τις χοντροκομμένες
αρβύλες που του πλήγιαζαν τα πόδια καθώς πατούσε πάνω
στην ασφάκα, στο σκίνο, στον κοφτερό βράχο, στο
λιθάρι που κατρακυλούσε, στο χιόνι που βούλιαζε,
καθώς προχωρούσε μέσα στον καπνό της μάχης, στη
μυρουδιά του μπαρουτιού, ανάμεσα από βλήματα, όλμους,
ο βίδες που έσκαγαν γύρω του, φορτωμένος με το γιλιό
και κρατώντας στα χέρια του το ντουφέκι;
Ή μήπως έχει καμία σχέση το δικό μου «ΑΕΡΑ» με
κείνο που ’βγαίνει απ’ το στεγνό λαρύγγι, τ’ αδειανό
στομάχι, το διψασμένο στόμα του φαντάρου κι ήταν όλο
φωτιά και λάβρα, γιατ’ έβγαινε πυρωμένο από της
καρδιάς το σίδερο και της θέλησης τη φλόγα;
Ελπίζω μα και πιστεύω σε τούτο μονάχα. Πως αν
βρεθεί κι η γενιά τούτη μπροστά σ’ ένα τέτοιο εχθρό
το ΑΕΡΑ θα το επαναλάβει το ίδιο δυνατό και πυρωμένο
όπως εκείνο του ’40 που ’φερε τη νίκη.
Σ’ αυτό είμαστε σίγουροι. Ποτέ οι Έλληνες δεν
έπαψαν να ’ναι ήρωες. Η Ελλάδα αιώνια θα γεννάει
παλικάρια. Το λέω και το πιστεύω πως η ελληνική
νεολαία φέρνει μέσα της τη λεβεντιά και τον ηρωισμό
που στόλιζε πάντοτε την ελληνική φυλή!