Η μεγαλοσύνη και η δόξα της Ελλάδας οφείλεται στις
τρελές, παράτολμες αποφάσεις του Έλληνα, που στις
κρίσιμες στιγμές ισοπεδώνει τα βουνά και κάνει στεριά
τις θάλασσες, με μόνο μέσο το χέρι του και την καρδιά
του. Με το χέρι
του υψώνει Παρθενώνες και με την καρδιά του
φτιάχνει Δημοκρατίες.
Ο Έλληνας, ο απλός, ο ανώνυμος είναι ο ιερεας,
ανεκτίμητος θησαυρός που κρύβεται στα σπλάχνα της γης
μας.
Είναι η δύναμη που κάνει τούτη τη χώρα να μένει
αιώνια, να φαντάζει στην Οικουμένη και να προκαλεί το
θαυμασμό όλου του κόσμου.
Θησαυρός δεν είναι ο κάθε Έλληνας. Δεν είναι
θησαυρός ο Έλληνας που βρίσκεται στην κορυφή,
επώνυμος (υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις) και
παρασημοφορεμένος και καλοταϊσμένος. Θησαυρός
αποδείχθηκε πάντα ο ταπεινός, ο απλός πολίτης, που
δεν έχει στο χέρι του σκήπτρο ή πατριαρχική ράβδο ή
στρατιωτικό ξίφος και σιρίτια στους ώμους, αλλά
κρατάει αλέτρι, αξίνα, γκλίτσα, δίχτυ και μια φούχτα
στάρι. Αυτός που δε στολίζει το κεφάλι του κορώνα και
τους ώμους του, ψεύτικα άστρα και κορδόνια, αλλά
εκείνος, που το μέτωπό του αυλακώνουν ρυτίδες, που
στ’ αυλάκια τους τρέχει κάθε μέρα ο ιδρώτας. Αυτός
που δε φορεί πηλήκια ή καλοβουρτσισμένα ημίψηλα, αλλά
μια ψάθα ή μένει ξεσκούφωτος, δείχνοντας το κεφάλι
του και το ξάστερο μέτωπό του στον ήλιο, τον ήλιο που
φυτρώνει το σιτάρι του, που τρέφει την ελιά του και
το σταφύλι του, που χρυσώνει τα πεπόνια, τα
πορτοκάλια και τα λεμόνια του, που ζεσταίνει την αυλή
και την καρδιά του.
Η παράτολμη τρέλα αυτού του Έλληνα κι η αδίσταχτη
αντοχή και θυσία του την ώρα του καθήκοντος κρέμασαν
τα παράσημα στο στήθος των αξιωματικών
που σαν παγώνια τα επιδεικνύουν.