Στον ύπνο μου απόψε είδα πως πέρασα κι εστάθηκα
στον τόπο που άφησες την ύστερη πνοή σου κι ακόμα ότι
έπιασα το χέρι του φονιά σου.
Μα μ’ έπνιξε αμέσως το κλάμα κι έφυγα από εκεί με
γρήγορα βήματα.
Και ξυπνητή όταν περνάω από κείνο το μέρος ένας
πόνος δυνατός τρυπάει το στήθος μου.
Έμελλε να πας χαμένος.
Μόνο ο απόηχος από τα γέλια σου τ’ ακράτητα
φτάνουν νοερά στ’ αυτιά των αναμνήσεων.