Κάποιο θλιμμένο δειλινό
του φθινοπώρου
τ’ αργά σου βήματα
ίσως σε φέρουν εκεί,
που θα ζητάς τη σιγουριά,
αλλά μιαν άνοιξη θυμήσου
έφυγες μακριά!!!

Κι ένα τέτοιο δειλινό
καρδιά μου θα γείρεις
κι όταν φτάσει η νύχτα
εσύ θα ‘χεις σβήσει.
Δε θα πάρεις μαζί σου
ούτε γέλια, ούτε χαρές,
ούτε δάκρυα, ούτε θλίψεις,
ούτε αγάπες, ούτε μίση,
μα… ούτε και τις αναμνήσεις!