Την ώρα που κάθεσαι να φας, κι έχεις μπροστά σου του κόσμου τ’ αγαθά και πέφτεις με τα μούτρα στο πιάτο, σκέψου, πως κάπου, στη γη το πλάτος, μας ίσως και δίπλα σου και κοντά σου υπάρχουν άνθρωποι μ’ αδειανό πιάτο.
   Υπάρχουν ψυχές που λαχταράνε για λίγο φαΐ!
   Παιδάκια πεθαίνουν για λίγο φαΐ!
   Ανήμποροι να δουλέψουν αργοσβήνουν για λίγο φαΐ!
   Άλλον η πείνα τον κάνει ν’ απλώνει το χέρι για να βρει λίγο φαΐ κι άλλοι το δρόμο τον κάτω παίρνουν για λίγο φαΐ!
   Αν σκεφτείς ένα χέρι απλωμένο κι απ’ την πείνα ξεσαρκωμένο, μια ματιά απελπισμένη από την πείνα, μια μορφή σουρωμένη από την ασιτία, τότε μπορείς αβασάνιστα να πας στο στρωμένο τραπέζι, να κάτσεις να φας;