Σε ευχαριστώ, Βούλα, που μου έδωσες την ευκαιρία να αναπνεύσω τον αέρα της αγαπημένης μου ράχης, που με γλύκανε με το σύκο της, με κέρασε τ' αμύγδαλο και τ' απίδι της και με δρόσισε με τον ίσκιο των πεύκων της, Μα πιο πολύ μου ζέσταναν την καρδιά και τη σκέψη οι παλιές γλυκές αναμνήσεις από αυτήν. Αναμνήσεις από ώρες ήρεμες, απλές, καθημερινές Μα γεμάτες αγάπη, σιγουριά, κατανόηση, από αθώα αστεία που γέμιζαν τις ξένοιαστες μέρες με γέλιο και χαρά.
Όταν φτάνω στη ράχη μου ‘ρχεται να σκύψω να φιλήσω το χώμα της. Δεν το κάνω, γιατί ντρέπουμαι. Όμως κάποιο δάκρυ κυλάει κρυφά κάθε φορά από συγκίνηση. Εκεί η ψυχή μου είναι ήρεμη κι η σκέψη μου ζει τη Γαλήνη του παλιού καιρού. Η μισή Έλλη εκεί κατοικεί.