Θυμάμαι και τους αντάρτες, που είχαν
κατάλυμά τους το καλύβι πέρα στου
Κουτούφαρη. Εκεί επήγαινα καμιά φορά
και μου δίνανε ψωμί και τυρί, που
τρώγανε κι αυτοί.
Μια φορά είχαν κι ένα Γερμανό, που τον
είχε πιάσει ο Νιόνιος ο Παλιός στη
Μέλισσα, μια βουνοκορφή πάνω από το
Καταστάρι.
Καθόταν κι αυτός σε μια πέτρα κι
έτρωγε ψωμοτύρι και είχε σκυμένο
το κεφάλι του. Τι απόγινε δεν έμαθα.
Οι πολύτεροι είχαν στο στήθος
σταυρωτά φυσεκλίκια.
Δεν ήθελα ν’ ακούω τις ντουφεκιές,
γιατί ήταν πολύ δυνατές και τρόμαζα.