Kάποτε έκαμε ένα σεισμό κι έντρομη η Παρσκευή πετάχτηκε έξω. Ο Νιόνιος όμως, ο άντρας τση δεν κουνήθηκε από τη θέση του, που γιόμιζε φουσέκια, καθότι φύσει ατάραχος, ούτε που διανοήθηκε να φύγει.
“Ουρέ ίσα, δε βαριέσαι, έλεγε συνήθως”
Η Παρασκευή όμως που παντρεύτηκε μεγάλη και δεν είχε παιδιά, έριξε όλη της την έγνοια και φροντίδα στο “Νιόνιο τση”.
Όταν όμως πετάχτηκε έξω με το σεισμό αναλογίστηκε
Πως ο “Νιόνιος τση” έμεινε μέσα και είπε στον εαυτό τση (καθώς μας έλεγε):
Ορέ πού στη συφορά μου πάω κι ο Νιόνιος είναι μέσα;
Κι εγύρησε κι εμπήκε μέσα κι αυτή.
Έκανε και την εξελιγμένη κι έλεγε τη Δευτέρα Δεπτέρα.