Ο Νιόνιος ο Μουχούτσος, αλλιώς Παπαρούνας, όταν επήραμε το δίπλωμα της δασκάλας με την αδερφή μου, θεώρησε σωστό να’ ρθει να μας συχαριάσει, αλλά πού ν’αδειάσει από τσι δουλιές ο έρμος; Ένα χάραμα λοιπόν του Αυγούστου που είχε σηκωθεί η μάνα μου να ετοιμάσει τον πατέρα μου και το Νιόνιο να πάνε στο Γερακαρίο που χτίζανε σπίτια, ακούμε μια φωνή:
“Έι, που ‘σαστε;”
Ο πατέρας μου με το Νιόνιο ότι είχανε πιεί το πιοτό τους και φεύγανε. Εμείς από το κρεβάτι ακούσαμε μιλιές κι αντισηκωθήκαμε.
“Ε, όλο έλεγα να’ρθω καμιά μέρα να συχαριάσω τσι κοπάλες, που πήρανε το δίπλωμά τσου, αλλά δεν εύρισκα ευκαιρία και τώρα που επέρναγα είδα φως και ήρθα”.
“Φχαριστούμε πολύ, Νιόνιο μου. Κάτσε εδώ πέστε τα, γιατί εμείς φεύγουμε", του 'πε ο πατέρας μου κι έφυγαν με το Νιόνιο.
“Σήκω να πας να σε συχαριάσει ο Παπαρούνας”, μου λέει η Ιωάννα. Τι είχα και να κάμω σηκώθηκα και πήρα τα πρωινά συγχαρητήρια.