Εχάσαμε το Μπρούμη
Μινώτο, το δουλευτή
κι άφησ’ απαρηγόρητους
παιδιά του και Ζωή.

Νόμιζα εις την τελετή,
αντί συλλυπητήρια,
από το ύφος που είχανε
πως δέχονται συγχαρητήρια.
Όλοι τους στα κατάμαυρα
αλήθεια ήταν ντυμένοι.
Ο Χάρης και η Άντζελα
πάρα πολύ θλιμμένοι.
Κι εκεί που έλεγε ο παπάς:
Μετά αγίων ανάπαυσον, Χριστέ,
το δούλο σου Λαλάκη,
ένα μειδίαμα μου ‘φυγε
αντί για ένα δάκρυ.
Κι αφού τον συνοδέψαμε
στο μνήμα του με θλίψη,
ήπιαμε και της παρηγοριάς
το νερομπούλι τον καφέ,
που ήταν για να τον φτύσεις.
Μα η Ρούλα η Κομιώτη,
από την πείνα που ένιωθε
δεν πήγε εις τον τάφο,
μα γύρισε στο σπίτι τση
να βάλει κάτι στο στόμα τση
μην πάει και πέσει κάτου.