Στη γλώσσα την ελληνική
έχουμε κανόνες στη Γραμματική
ένα σωρό, ένα σακί....
Άλλα φωνήεντα είναι μακρά
κι άλλα βραχέα δηλ. Κοντά.
Έχουμε και δίχρονα επίσης,
που πρέπει να’ σαι μάντης
για να τ’ αναγνωρίσεις.

Όσο για τα σύμφωνα;
Μεγάλη ιστορία.
Άλλα τα λέμε χειλικά
γιατί τα λέμε με τα χείλη
κι άλλα τα μασάμε με τα δόντια
και τα λέμε οδοντικά.
Άλλα με τη μύτη τα ρινικά
και σαλιαρίζουμε με τα υγρά
Στον ουρανίσκο τα ουρανικά
και καταπίνουμε τα λαρυγγικά.
Άλλα τα βάνουμε στις λέξεις
μόνο από μπρος ή στη μέση
και ποτέ στο τέλος δεν έχουν θέση.
Όπως το λάβδα και το ρο.
Δε λέμε τώρα πατήρ ή καθετήρ,
αλλά πατέρας ή καθετήρας.

Τα ονόματα που λήγουν σε λάβδα,
επειδή έχουν προέλευση συνήθως ξένη,
τα ελληνοποιούμε με τέχνη.
Κι έτσι ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ
γίνονται Μιχάλης και Γαβρίλης.
Επομένως κι ο Κολ της Γερμανίας
ο καγκελάριος γίνεται Κόλος
σφουγγοκολάριος.