Θα πεθάνω χωρίς να πω όσα έχω μέσα
στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, στο είναι μου.
Πολλά δένουν τη γλώσσα μου.
Μόνο τα δάκρυά μου ξεχυλίζουν
κι αφήνουν να βγαίνει από μέσα
απ’ την ψυχή μου το παράπονο
για όσα δεν πήρα από τη ζωή,
για όσα πεθύμησα και δεν τ’ απόκτησα,
για όσα λαχτάρησα κι απόμειναν
λαχτάρες, για όσα περίμενα κι έμεινα
με το χέρι απλωμένο, για όσα, τώρα πια
δεν πρέπει να ζητάω και να ελπίζω.
Είναι αργά..... Μου μένει μόνο
η νοσταλγία γι’ αυτά που πέρασαν
σαν αύρα, σαν χάδι, που άγγιξαν
την καρδιά μου, το νου μου
κι άφησαν μόνο τ’ άρωμά τους
και τ’ απαλό άγγιγμά τους.
Αυτά τα μακρινά, τα ωραία,
τ’ άπιαστα σκλάβα με κρατούν
στο μακρινό, το γλυκό πέρασμά τους.