Ντρέπουμαι για το φαΐ που τρώγω
και για τη ζέστα που απολαμβάνω
και για τη σιγουριά που νιώθω
στο σπίτι μου, όταν, κάθε μέρα,
βλέπω στην τηλεόραση σκηνές
από παιδιά και γέρους που πεθαίνουν
από την πείνα κι από το κρύο
ή σακατεύονται από τις μπόμπες
και τα βλήματα του πολέμου
κάτω κει στη Συρία και αλλού.
Η σιωπή και η ανοχή μπροστά
σ’ αυτή την κατάσταση που
επικρατεί μου δημιουργεί ενοχές,
επειδή δεν μπορώ να κάμω τίποτα
για να σταματήσουν αυτά τα δεινά
που μαστίζουν συνανθρώπου μου.