Γενάρης του 1943.
(Χρονιά με τόοοση ευημερία)

Γύρω στα 8 με 9 μου χρόνια
Πήγαινα στην Γ΄ τάξη του Δημοτικού.
Ο δάσκαλος μας είπε να φέρουμε
τετράδιο στο σχολειό γιατί θα
γράφαμε έκθεση.
Παρακάλια στη μάνα μου, γκρίνια
συγκρατημένη (γιατί δε χώραγε και πολλά),
κλαψουρίσματα για να μου πάρει τετράδιο.
Με τα πολλά μου λέει «Άντε, πηγαίνετε
με το Νιόνιο να βοσκήσετε τσι γίδες
κι ύστερα θα σου πάρω.
Έφυγα απελπισμένη, νομίζοντας
πως, έτσι απλώς ήθελε να με ξεφορτωθεί.
Το βράδυ φέραμε τσι γίδες, τσι δέσαμε
στ’ αχούρι, τσου δώσαμε λιόφυλλα
και μπήκαμε στο σπίτι, αλλά η
καρδιά μου ήταν μαύρη και
δαγκωμένη από απελπισία.
Κι εκεί, ανέλπιστα, ενώ, αμίλητη,
έπαιρνα τη μάνα μου από πίσω
να ιδώ τι θ’ απογίνει, τη βλέπω
ν’ ανεβαίνει τη σκάλα, να πηγαίνει
στο κομό, ν’ ανοίγει το μεσινό
συρτάρι και να βγάνει, κάτω
από τα διπλωμένα ρούχα
ένα 12/φυλλο, μικρό τετράδιο,
με κόκκινο εξώφυλλο που στο
μπροστινό μέρος είχε το Μεταξά
με τη νεολαία του και το χέρι σηκωμένο.
Αυτό το πρόσωπο, τώρα βέβαια,
δε θέλω ούτε να τ’ ακούσω, αλλά,
εκείνη τη στιγμή αποτυπώθηκε
βαθιά στη μνήμη μου.
Μου ’δωσε τόση χαρά αυτό
το 12/φυλλο τετράδιο, ώστε
να του συγχωρώ και τη φιγούρα του.
Δεν το ξέχασα ποτέ αυτό το
τετράδιο κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια