(Γράμμα στη Νίκη)

Νόμισα, Νίκη, πως με κορόιδεψες
και ψέμα τρικούβερτο μου κόλησες
πρωταπριλιάτικο με φέσι
για την αναπάντεχη στέψη
του άπιαστου νυμφίου
ήτοι του ζωγράφου εκ Μπελουσίου.

Και για να διαπιστώσω
και να εξακριβώσω
αν έπεσα στη γκάφα του πρωταπριλιάτικου
παίρνω τη Βούλα ευθύς
κι αυτή
ετοιμαζότανε, λέει, για την τελετή
του μυστηρίου του ξαφνικού
ήτοι του γάμου του βιαστικού.

Κι αφού πήρα τη βεβαίωση
του λόγου του αληθούς
και του γεγονότος του αψευδούς
σκέφτηκα ότι θα τρέξατε γρήγορα
μήπως η μετάνοια ερχότανε
στο νου του γαμπρού
και άφηνε τη νύφη
στα κρύα του λουτρού.

Θα ‘θελα κι εγώ να τους ευχηθώ
αλλά προπάντων τη νύφη να συγχαρώ
για το κατόρθωμά της
που τον γράπωσε για τα καλά
και τον έφτασε μέχρι την εκκλησιά
και του φόρεσε επί τέλους τη λαιμαριά
στολισμένη με τα άνθη λεμονιάς.