Τα νιάτα σας τα θάψατε
κει που θα ζουν αιώνια
και δε θα σβήσει η μνήμη σας
όσα κι αν φύγουν χρόνια.
Το όραμα της Λευτεριάς
το κάματε χλαμύδα
και τη λεβέντικη καρδιά
φορέσατε γι’ ασπίδα.
Και δείξατε εις τον εχθρό
πως πέρ’ από τα όπλα,
πιο πάνω από τις φυλακές,
τα τανκς και τα κανόνια,
στέκει μια δύναμη τρανή
που μες στα στήθια καίει
και, που φλογίζει την καρδιά
κι αιώνια θα λέει:
πως στην Ελλάδα πάντοτε
θα ζει η Δημοκρατία
γιατ’ η ψυχή του Έλληνα
ορθώνεται ενάντια στη βία.
Κι αν πέσατε αμούστακα παιδιά
ανεβήκατε ψηλά όμως στα αιθέρια
στα γαλανά του ουρανού
τ’ αθάνατα λιμέρια.
Κει που στρατιά ολόκληρη
από σας τα διαφεντεύει
κι η Δόξα στην αθάνατη
φυλή σας ανασταίνει.
Σεις στο βωμό τους πνεύματος
δώσατε μεγαλείο.
Με το αίμα σας εβάψατε
σεις το Πολυτεχνείο.
Κι αν κλάψαμε για σας
κάποια φορά,
ανάλαφρη δροσιά τα δάκρυά μου
θα ραίνουμε τον τάφο σας παιδιά
κι εκεί θα στέκει πάντα
ορθή η καρδιά μας.
Και δίπλα εκεί στις θύμησης
το άσβηστο καντήλι
θα ακουμπάει ευλαβικά
η Ελλάδα μας τα χείλη.