Δε θα ’χα παράπονο κανένα απ’ τη ζωή μου αν δεν
περνούσες εσύ να μου την κόψεις στα δυο στο τότε και
το τώρα, στο χθες και το σήμερα! Ένα σήμερα που
ψάχνει πάντα το χθες, ένα τώρα που όλο γυρίζει στο
τότε ένα παρόν που δε βλέπει πατά το παρελθόν. Να
βλέπει μια φλόγα που άναψε, μα δε σβήστηκε ακόμα, σε
μια ανέλπιστη χαρά που έμεινε όμως λαχτάρα.
Έρχεται ώρα που πιστεύω πως στη ζωή μου δεν έκαμα
τίποτα.
Σ’ όλα απέτυχα!
Στο σχολείο ήμουν και είμαι ένας ασήμαντος και
αιώνιος δουλευτής, χωρίς καζάντι, χωρίς αποτέλεσμα.
Σα μάνα; Κι εδώ τα ίδια.
Προσφορά χωρίς την ελάχιστη αναγνώριση. Μόνο
αδιαφορία. Όπως αδιαφορούμε για το οξυγόνο που μας
περιβάλει κι ενώ μας δίνει τη ζωή δεν του ’παμε ποτέ
ευχαριστώ, δεν το κοιτάξαμε με γλυκό μάτι με την
ελάχιστη τρυφερότητα!
Στο γάμο; Μια ρουτίνα αδιαφορίας ατέρμονης.
Ζηλεύω τα σύννεφα που ’ναι ψηλά και τα πουλιά που
’ναι ελεύθερα και τον άνεμο που είναι ανεξάρτητος.
Όλοι ίδιοι
Σήμερα, βαδίζοντας στο δρόμο πέταξε δίπλα μου ένα
μαύρο περιστέρι κι ύστερα δίπλα του άλλα δύο άσπρα.
Μαζί περπατούσαν και τσιμπούσαν κάτω ό,τι έβρισκαν.
Πήγαιναν το ένα δίπλα στο άλλο. Όμοια περπατούσαν,
όμοια πηδούσαν από το πεζοδρόμιο στο δρόμο, όμοια
έψαχναν να βρουν κάτι να τσιμπήσουν. Καμιά διαφορά
στη συμπεριφορά τους. Κι εγώ το ίδιο τα ’βλεπα.
Το χρώμα τους δε μ’ έκανε να τα ξεχωρίσω. Το ίδιο
σκέφτηκα, συμβαίνει και με τους ανθρώπους και οι

άσπροι, κι οι μαύροι κι οι κίτρινοι κι οι
ερυθρόδερμοι, τις ίδιες ανάγκες έχουν. Πεινάνε το
ίδιο και θέλουν να φάνε. Λυπούνται και θέλουν
παρηγοριά. Χαίρονται κι αναζητούν και των άλλων τη
χαρά. Θέλουν δουλειά, όπως κ’ άλλοι.
Αισθάνονται ικανοποίηση με την αναγνώριση της
αξίας τους. Νιώθουν τον έρωτα το ίδιο, όποιο χρώμα κι
αν έχουν.
Το χρώμα δεν είναι το στοιχείο που χωρίζει τους
ανθρώπους σ’ ανώτερους και με πολύτερα δικαιώματα στη
ζωή και σε κατώτερους με υποχρεώσεις μόνο. Ένας
Χριστός ήρθε για όλους και όλους τους αγάπησε με την
ίδια ζεστασιά, την ίδια αγάπη και στοργή. Εμείς τους
ξεχωρίζουμε από σκέτο συμφέρον. Η αξία στον άνθρωπο
έγκειται στην καρδιά και στο μυαλό. Στη σωστή
αντίληψη και κρίση για τους άλλους και για τον εαυτό
του.
Όλα για όλους, όχι όλα για μας.
Και το άσπρο και το μαύρο περιστέρι το ίδιο
συμπεριφέρονταν χωρίς καμία διαφορά. Εμείς γιατί δεν
μπορούμε να κάμουμε το ίδιο;