Πάντα η θωριά σου η γλυκιά
τη σκέψη συντροφεύει
κι ούτε στιγμή απ’ το μυαλό
η εικόνα σου δε φεύγει.
Στην ερημιά, στη μοναξιά
είσαι η συντροφιά μου
είσ’ η γαλήνη π’ απαλά
αγκαλιάζει την καρδιά μου.
Κάθε που θα σε θυμηθώ
βροντάει η καρδιά μου
κι αστράφτει και φεγγοβολεί
ολόχαρη η ματιά μου.
Θα ’ρθει άραγ’ η μέρα
ζωντανό μπροστά μου
να σ’ ιδώ, να σ’ αγγίξω
όπως τότε, χαρά μου;
Μ’ αν η μοίρα το θέλει
να μη σε ξαναϊδώ
μου αρκεί που υπάρχει
και θα ζεις όσο ζω.