Πόσες φορές, χιλιάδες φορές αντί να βλέπω τον
κόσμο γύρω μου βλέπω εσένα.
Λάμπεις πιο πολύ και από τον ήλιο. Διαλύεις το
σκοτάδι περισσότερο κι απ’ το αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Ανακουφίζεις το βλέμμα πιο πολύ και από το πράσινο π’
απλώνεται γύρω μου.
Ηρεμείς την ψυχή μου περισσότερο και απ’ τη γαλήνη
της ώρας αυτής του δειλινού.
Γλυκαίνεις την καρδιά με την τρυφερή αναστάτωση
που της δίνει η σκέψη σου!