Το Σχολειό πρέπει να ’χει τοίχους λεπτούς, (όπως η
παράγκα μου εδώ στα Μαρινέικα) και ανοιχτά παράθυρα
(ή χωρίς τζάμια σαν του δικού μου) για να βγαίνει η
φωνή του έξω, στο δρόμο, στο διπλανό χωράφι, στο
απέναντι λιοστάσι, στην κοντινή αμμουδιά. Ν’ ακούει
τη φωνή του κι ο δουλευτής με την αξίνα κι ο
πεζοπόρος κι ο ψαράς κι ο κάθε εργάτης.
Η φωνή του σχολειού είναι αγνή, είναι τρυφερή,
είναι δυνατή γιατί απευθύνεται σε παιδιά, σε υπάρξεις
τρυφερές, σε μάτια αθώα, σ’ ορθάνοιχτα αυτιά, σε
ψυχές απαλές, σε μυαλά καθαρά. Γι’ αυτό τα λόγια του
είναι απαλά σα μελωδία, καθαρά σαν την Αλήθεια,
δροσερά σαν τ’ ανοιξιάτικο αεράκι, γλυκά σαν το γλυκό
χυμό των φρούτων και σαν το μέλι. Τα ρουφάει κανείς
μονορούφι.