Ποτέ δε θα μπορούσα να το φανταστώ πως θα ’μενες
έρημη τα καλοκαίρια! Η τόση αγάπη που σου ’χα τι
έγινε; Δε βλάστησε, δε γέννησε ζωή σε σένα; Η τόση
λατρεία μου έσβησε; Η ολόδροση σκιά σου δε βρίσκει ν’
ανακουφίσει κανένα; Με πληγώνει η ερημιά σου, όσο με
μαγεύει η ομορφιά σου! Στην αγκαλιά σου έπλασα τα
ωραιότερα όνειρα κι ύφανα τις γλυκές μου ελπίδες. Στο
χώμα σου έκαμα τα πρώτα μου βήματα, που τα
ακολούθησαν τα τρελά, ολόχαρα, ξένιαστα παιχνίδια!