Η πρώιμη αμυγδαλιά,
που αργοπαλεύει με τον άνεμο
να διατηρήσει την κάτασπρη φορεσιά της,
το κυπαρίσσι, που αντιστέκεται
στης θύελλας την ορμή,
το καλάμι, που δέρνεται απ’ τον άνεμο
και φτάνει μέχρι τη γη, μα πάλι
ξανασηκώνεται με κουρελιασμένα
τα φύλλα απ’ την άγρια πάλη,
το βουητό των φύλλων
μέσα στα κλαδιά
όταν ξεσπά η καταιγίδα
μοιάζουν όλα με τη ζωή μας,
όταν τη δέρνουν άλλοτε ο αγώνας
της βιοπάλης,
η καταιγίδα του πολέμου
η συννεφιά της δυστυχίας,
η ανεμοζάλη της καταστροφής
η μαυρίλα του θανάτου.
Κι άλλοτε πάλι η γαλήνη
της σιγουριάς, η ομορφιά της αγάπης
η γλυκύτητα της συμπόνιας,
οι ευτυχισμένες ώρες
κι η ικανοποίηση της νίκης.